γοργόνα
< ελνστ. γοργόνη, από τον πληθ. Γοργόνες τού αρχ. ον. Γοργών, -όνος / Γοργώ, -ούς, που αποδίδεται σε Μέδουσα τής αρχ. μυθολογίας, η οποία μεταμόρφωνε σε πέτρα όποιον την κοίταζε κατά πρόσωπο. Η ύπαρξη τού γνωστού θαλασσινού θρυλικού όντος μαρτυρείται από πολύ παλιά σε πολλούς λαούς και παραδόσεις (ο Λουκιανός π.χ., μιλώντας για τα ιερά τής Συρίας, λέει ότι είδε το ομοίωμα τής Δερκετούς που ήταν «ήμιαέη μεν γυνή, τό δέ όκόααν έκ μηρών ές ακρους πόδας ιχθύος ούρή άηοτείνετοι»), αλλά η γλωσσική ταύτιση αυτού τού όντος με τη μυθολογική Γοργώ είναι μεταγενέστερη και οφείλεται σε συγχώνευση με αυτήν διαφορετικών παραδόσεων.
Από το ίδιο κύρ. όν. προήλθε επίσης το επίθ. γοργός (βλ.λ.).

γοργός
ΕΤΥΜ. αρχ. < Γοργώ, -ούς (όνομα μυθικής Μέδουοας, βλ.λ. γοργόνα), αγν. ετύμου. Δεν είναι ισχυρές οι συνδέσεις με παλ. ιρλ. garg «άγριος», παλ. σλαβ. groza «φρίκη» ή με αρμ. karcr «σκληρός».
ΣΗΜΑΣ. αρχική σημ. «φοβερός, τρομακτικός» (όπως προκύπτει και από τον μύθο τής Γοργούς, πβ. Αισχ. Επτά έπι Θήβ. 537: γοργόν δ' δμμ' έχων «με τρομακτικό βλέμμα»· Ξενοφ. Συμπάσ. 2.4: προς τό γοργότεροι τε όρααθαι και φοβερώτερον φθέγγεαθαι καί σφοδρότεροι είναι φέρονται) -* ελνστ. σημ. «οξύςταχύς γρήγορος» (πβ. Κλήμ. Αλεξ. Στρωμ. 1.7: ήτω οοφός έν διοκρίοει λόγων, ήτω γοργός έν έργοις). ΣΥΝΟ. γοργο-: γοργο-τάξιδος, γοργο-κίνητος, γοργό-φτερος, γοργο-πόδαρος κ.ά.